Το Μονόγραμμα المونوغرام

Τέτοια ημέρα το 1911 γεννήθηκε ο Οδυσσέας Ελύτης, ο ποιητής ο οποίος έπιανε λέξεις και γίνονταν φως. Τα έργα του παρά το Βραβείο Νόμπελ δεν μεταφράστηκαν στα αραβικά ακόμη. Αυτό με ώθησε να προσπαθήσω να μεταφράσω για αρχή το Μονόγραμμα. Η μετάφραση ολοκληρώθηκε στις 17 Ιανουαρίου 2008, παραμένει όμως στο συρτάρι μέχρι να καταφέρω να την εκδώσω. Ευκαιρίας δοθείσης_ λόγω επετείου γενεθλίων του ποιητή_ δημοσιεύω το 4^ο μέρος του ποιήματος.

في مثل هذا اليوم عام 1911 وُلِد أوذيسّياس إليتيس، الشاعر الذي يمسك الكلمات فتصير نوراً. أعماله رغم حصوله على جائزة نوبل لم تُترجَم إلى العربيّة بعد. هذا دفعني لأترجم بداية "الطُغراء" _ أو "المونوغرام" لم أقرّر العنوان بعد. إنتهَيت من الترجمة في 17 كانون الثاني 2008 لكنّها لا تزال في الأدراج ريثما أتمكّن من نشرها. أمّا وقد سنحت الفرصة_ بسبب ذكرى عيد ميلاد الشاعر_ فإنّي أنشر الجزء الرابع من القصيدة الديوان.

ΙV.

Είναι νωρίς ακόμη μές στόν κόσμο αυτόν,μ’ακούς
Δέν έχουν εξημερωθεί τά τέρατα μ’ακούς
Τό χαμένο μου τό αίμα καί τό μυτερό,μ’ακούς
Μαχαίρι
Σάν κριάρι πού τρέχει μές στούς ουρανούς
Καί τών άστρων τούς κλώνους τσακίζει,μ’ακούς
Είμ’εγώ,μ’ακούς
Σ’αγαπώ,μ’ακούς
Σέ κρατώ καί σέ πάω καί σού φορώ
Τό λευκό νυφικό τής Οφηλίας,μ’ακούς
Πού μ’αφήνεις,πού πάς καί ποιός,μ’ακούς

Σού κρατεί τό χέρι πάνω απ’τούς κατακλυσμούς

Οί πελώριες λιάνες καί τών ηφαιστείων οί λάβες
Θά’ρθει μέρα,μ’ακούς
Νά μάς θάψουν κι οί χιλιάδες ύστερα χρόνοι

Λαμπερά θά μάς κάνουν περώματα,μ’ακούς
Νά γυαλίσει επάνω τούς η απονιά,ν’ακούς

Τών ανθρώπων
Καί χιλιάδες κομμάτια νά μάς ρίξει
Στά νερά ένα-- ένα , μ’ακούς
Τά πικρά μου βότσαλα μετρώ,μ’ακούς
Κι είναι ο χρόνος μιά μεγάλη εκκλησία,μ’ακούς
Όπου κάποτε οί φιγούρες Τών Αγίων
βγάζουν δάκρυ αληθινό,μ’ακούς
Οί καμπάνες ανοίγουν αψηλά,μ’ακούς
Ένα πέρασμα βαθύ νά περάσω
Περιμένουν οί άγγελοι μέ κεριά καί νεκρώσιμους ψαλμούς
Πουθενά δέν πάω ,μ’ακους

Ή κανείς ή κι οί δύο μαζί,μ’ακούς

Τό λουλούδι αυτό τής καταιγίδας καί μ’ακούς
Τής αγάπης

Μιά γιά πάντα τό κόψαμε
Καί δέν γίνεται ν’ανθίσει αλλιώς,μ’ακούς
Σ’άλλη γή,σ’άλλο αστέρι,μ’ακούς
Δέν υπάρχει τό χώμα δέν υπάρχει ο αέρας
Πού αγγίξαμε,ο ίδιος,μ’ακούς

Καί κανείς κηπουρός δέν ευτύχησε σ’άλλους καιρούς

Από τόσον χειμώνα κι από τόσους βοριάδες,μ’ακούς
Νά τινάξει λουλούδι,μόνο εμείς,μ’ακούς
Μές στή μέση τής θάλασσας
Από τό μόνο θέλημα τής αγάπης,μ’ακούς
Ανεβάσαμε ολόκληρο νησί,μ’ακούς
Μέ σπηλιές καί μέ κάβους κι ανθισμένους γκρεμούς
Άκου,άκου
Ποιός μιλεί στά νερά καί ποιός κλαίει -- ακούς;
Είμ’εγώ πού φωνάζω κι είμ’εγώ πού κλαίω,μ’ακούς
Σ’αγαπώ,σ’αγαπώ,μ’ακούς

4

لا يزال باكراً في ذا العالم، هل تسمعين

لم تتروّضِ الوحوشُ، هل تسمعين

دمي المهدورُ، والرفيعةُ _هل تسمعين

السكِّينُ

كالخروفِ يركض في السموات

ويكسر غصون النجوم، هل تسمعين

هذا أنا، هل تسمعين

أحبّكِ، هل تسمعين

أحملكِ وآخذكِ وأُلبِسُكِ

ثوبَ عرسِ أوفيليا، الأبيضَ، هل تسمعين

أين تتركينني، أين ترحلين ومَن... هل تسمعين

يُمسِكُ بيدِكِ فوق الطوفانات

المتسلّقات الشاهقة وحُمم البراكين

سيأتي يوم، هل تسمعين

تدفننا والسنوات الألفُ اللاحقةُ

ستجعلنا متحجِّراتٍ برّاقةً، هل تسمعين

تسطع عليها اللامبالاة هل تسمعين

لا مبالاة الناس

وألفَ قطعةٍ تَطرَحُنا

قطعةً قطعةً في المياه، هل تسمعين

أَعُدُّ حَصَياتي المُرّة، هل تسمعين

وهو الزمان كنيسة كبيرة، هل تسمعين

حيث تذرُف أحياناً صُوَرُ

القدّيسين

دمعاً حقيقيّاً، هل تسمعين

والأجراسُ تشقُّ في العُلى

ممرّاً عميقاً لأعبُر

ينتظر الملائكةُ بشموعٍ ومزامير الرُقاد

لا أرحل إلى أيّ مكان، هل تسمعين

لا أحدَ أو كلانا، هل تسمعين

زهرةُ العاصفةِ هذه، هل تسمعين

والحبِّ

قطفناها مرّة وإلى الأبد

ولا يُمكن أن تُزهِرَ إلا هكذا، هل تسمعين

في غير أرض، على غير نجم، هل تسمعين

ليس هناك التراب، ليس هناك الهواء

نفسه الذي لامسناه، هل تسمعين

وما نجح بستانيّ في غير أوقاتٍ

بسبب شتاء كهذا، ورياح الشمال، هل تسمعين

أن يهزَّ زهرةً، إلانا نحن، هل تسمعين

وسَط البحر

بمشيئة الحبِّ وحدَه، هل تسمعين

أَعلينا جزيرة بأكملها، هل تسمعين

بمغاورَ وكهوف ومنحدراتٍ مزهرة

إسمعي، اسمعي

مَن يتحدّثُ إلى المياه، مَن يبكي- هل تسمعين

مَن يَنشُدُ الآخر، مَن ينادي- هل تسمعين

هوذا أنا أنادي وهوذا أنا أبكي، هل تسمعين

أحبّكِ، أحبّكِ، هل تسمعين