Sunday 22 July 2012

Το Μονόγραμμα -ΙΙΙ- أوائل اسمِك

Έτσι μιλώ γιά σένα καί γιά μένα

Επειδή σ’αγαπώ καί στήν αγάπη ξέρω
Νά μπαίνω σάν Πανσέληνος
Από παντού,γιά τό μικρό τό πόδι σού μές στ’αχανή σεντόνια
Νά μαδάω γιασεμιά --κι έχω τή δύναμη
Αποκοιμισμένη,νά φυσώ νά σέ πηγαίνω
Μές από φεγγαρά περάσματα καί κρυφές τής θάλασσας στοές
Υπνωτισμένα δέντρα μέ αράχνες πού ασημίζουμε

Ακουστά σ’έχουν τά κύματα
Πώς χαιδεύεις,πώς φιλάς
Πώς λές ψιθυριστά τό "τί" καί τό "έ"
Τριγύρω στό λαιμό στόν όρμο
Πάντα εμείς τό φώς κι η σκιά

Πάντα εσύ τ’αστεράκι καί πάντα εγώ τό σκοτεινό πλεούμενο
Πάντα εσύ τό λιμάνι κι εγώ τό φανάρι τό δεξιά
Τό βρεγμένο μουράγιο καί η λάμψη επάνω στά κουπιά
Ψηλά στό σπίτι μέ τίς κληματίδες
Τά δετά τριαντάφυλλα,καί τό νερό πού κρυώνει
Πάντα εσύ τό πέτρινο άγαλμα καί πάντα εγώ η σκιά πού μεγαλώνει
Τό γερτό παντζούρι εσύ,ο αέρας πού τό ανοίγει εγώ
Επειδή σ’αγαπώ καί σ’αγαπώ
Πάντα εσύ τό νόμισμα καί εγώ η λατρεία πού τό εξαργυρώνει:

Τόσο η νύχτα,τόσο η βοή στόν άνεμο
Τόσο η στάλα στόν αέρα,τόσο η σιγαλιά
Τριγύρω η θάλασσα η δεσποτική
Καμάρα τ’ουρανού με τ’άστρα
Τόσο η ελάχιστη σου αναπνοή

Πού πιά δέν έχω τίποτε άλλο
Μές στούς τέσσερις τοίχους,τό ταβάνι,τό πάτωμα
Νά φωνάζω από σένα καί νά μέ χτυπά η φωνή μου
Νά μυρίζω από σένα καί ν’αγριεύουν οί άνθρωποι
Επειδή τό αδοκίμαστο καί τό απ’αλλού φερμένο
Δέν τ’αντέχουν οί άνθρωποι κι είναι νωρίς,μ’ακούς
Είναι νωρίς ακόμη μές στόν κόσμο αυτόν αγάπη μου

Να μιλώ γιά σένα καί γιά μένα.


هكذا أحكي عنكِ و عنّي

لأنّي أحبّكِ وفي الحبِّ أعرف
أن أَدخُلَ كالبدر
من كلِّ مكان، لقدمِكِ الصغيرة في شسوع
المُلاءِ
أن أنتِفَ ورَق الياسمينة- ولي القُدرةُ
نائمةً- لأنفُخَ وأرسلَكِ
وسَطَ معابرَ مُضيئةٍ وأَروِقةِ البحر
المخفيّة
وَسَطَ أشجار غافية وعناكبَ تنسِجُ الفِضّةَ
سَمعتْ بكِ الأمواج
كيف تُداعِبين، كيف تقبِّلين
كيف تهمسين "ماذا" و "إه".
حول عنق الخليج
دوماً نحن الضوء ونحن الظلّ

دوماً أنتِ النُجيَم ودوماً أنا الزَورَقُ المُظلِم
دوماً أنتِ الميناءُ وأنا مَنارة اليمين
السورُ المبلولُ والشُعاع على المجاذيف
فوقُ، عند البيت ذي الدوالي
والورودِ الكثيفة، والماءِ الذي يَبرُد 
دوماً أنتِ التمثالُ الحجريّ ودوماً أنا الظلّ
الذي يكبُر
أنت المِصراعُ المشقوقُ وأنا الهواء الذي يفتحه
لأنّي أحبّكِ وأحبّكِ.
دوماً أنتِ الدينار وأنا العبادةُ
تَنقُدُه:
كذا لليلِ، كذا للصُراخِ في العاصفة
كذا للرَذاذ في الهواء، كذا للسُكون
من حولِنا البحرُ الملوكيّ
حولَنا قبّة السماء بنجومها
كذا لأكثر أنفاسِكِ خفوتاً

حتّى ما عُدتُ أملك شيئاً آخر
داخل الأربعة الجدران، والسقفِ، والأرض
أصرخُ منكِ ويضربُني صوتي
تفوحُ منّي رائحتُكِ ويستوحشُ الناس
فكلُّ جديد وغريب
لا يُطيقُه الناسُ، والوقتُ باكرٌ هل تسمعين
لا يزال باكراً في ذا العالم يا حبيبتي
أن أحكيَ عنكِ وعنّي


Το Μονόγραμμα -Ι- εδώ
Το Μονόγραμμα -ΙV- εδώ

Thursday 19 July 2012

Θόρυβος ضجيج


Γιατί τόσος θόρυβος

Στα μάτια σας

Δεν είμαι τυφλός

Αλλά η βερικοκιά

Και οι μακρινοί ερωδιοί

Ακόμα

Επαναλαμβάνουν τα όνειρά τους…

Να ‘μαι εγώ μεταλαμβάνω την πραότητα μου

Κουτάλι

Το κουτάλι

Και ξαναδιαβάζω τα ποιήματά μου

Σε έναν φίλο

Με χαμηλωμένη φωνή.

Κι ύστερα κλαίω.

Κι ύστερα στενοχωριέμαι.

Κι ύστερα σπάω το ανθοδοχείο με τα τριαντάφυλλα.


του ποιητή Ισκάνταρ Χαμπάς.

لمَ كلّ هذا الضجيج

في عيونكم

لستُ ضريراً

لكنّ شجرة المشمش

وطيور اللقلاق البعيدة

ما زالت

تعيد أحلامها...

ها أنا أتناول وداعتي

ملعقة

ملعقة

وأُعيد قراءة قصائدي

لصديق

بصوت خافت.

ثمّ أبكي.

ثمّ أحزن.

ثمّ أكسر مزهريّة الورد.



للشاعر إسكندر حبش.

Sunday 29 April 2012

إله وامرأة



-         لمسةً  ..

-         قد قُمتُ الآن !

-         واحدةً..

-         مريمُ، أنا هُوْ !

-         عرفتُكَ. هاتِ

       هدبَ الثوب- أوقفْ نزيفي..

-         أنا صاعدْ!

-         ألا تَخشى افتضاح عطري

       على رجليكَ

       يا ابن الإنسان، أمام الملائكة؟

*9 كانون الثاني 2012*

Monday 23 April 2012

Ισκάνταρ Χάμπας: Εκείνες οι Πόλεις إسكندر حبش: تلك المدن


I-
حين لن تبقى لي تلك المدن
ستموت الليالي كلُّها
وعند المساء
سيقتلع الحلم الحجارة
وهذه التماثيل الواقفة عند مجرى النهر
مثل تنهيدات رطبة.
من يبحث عن مركبٍ يختفي فوق المياه؟

III-
حين لن تبقى تلك المدن...
ستأتي خلال أمسيات الصيف
عاصفةٌ غامضة
كي تجتاح الضوء
أريد أن أذهب إلى تلك الصحراء
كي أسمع الفضاء
وهو يتذكّر الخراب المخنوق
من شدّة الحلم.
هل ستأتي سنوات
كي نلتقي بهذه القصائد المتروكة
على حافة الفجر؟
لم يعد من شيء هنا
لا شيء سوى المياه
التي تكلّل أرضاً
نسيها الفجر
قبل أن يركض خلف الصوت.
 من ديوان "تلك المدن" 1998
I-
Όταν δεν θα υπάρχουν πια για μένα αυτές οι πόλεις
Οι νύχτες θα πεθάνουν όλες
Και το βράδυ
Το όνειρο θα ξεριζώσει τις πέτρες
Και αυτά τα αγάλματα που στέκουν
Στην ακτή του ποταμιού
Σαν υγρούς αναστεναγμούς.
Ποιος ψάχνει ένα καράβι
Που εξαφανίζεται πάνω απ’ τα νερά;

III-
Όταν δεν θα υπάρχουν πια αυτές οι πόλεις
Θα ρθει
Τις καλοκαιρινές βραδιές
Μια μυστηριώδης θύελλα
Για να εισβάλει στο φως και να το κατακτήσει
Θέλω να πάω σ’ εκείνη την έρημο
Για να ακούσω το ύπαιθρο
Καθώς αναθυμάται το χάος που πνίγηκε
Απ’ το πολύ όνειρο.
Θα ρθουν, άραγε, χρόνια
Για να συναντηθούμε μ’ αυτά τα εγκαταλελειμμένα ποιήματα
Στην άκρη του όρθρου;
Δεν μένει τίποτε εδώ
Τίποτε εκτός απ’ το νερό
Που στεφανώνει μια γη
Που την ξέχασε το πρωί
Πριν τρέξει πίσω απ’ τη φωνή.
Από την συλλογή "Εκείνες οι Πόλεις", 1998