Το Μονόγραμμα -ΙΙΙ- أوائل اسمِك

Έτσι μιλώ γιά σένα καί γιά μένα

Επειδή σ’αγαπώ καί στήν αγάπη ξέρω
Νά μπαίνω σάν Πανσέληνος
Από παντού,γιά τό μικρό τό πόδι σού μές στ’αχανή σεντόνια
Νά μαδάω γιασεμιά --κι έχω τή δύναμη
Αποκοιμισμένη,νά φυσώ νά σέ πηγαίνω
Μές από φεγγαρά περάσματα καί κρυφές τής θάλασσας στοές
Υπνωτισμένα δέντρα μέ αράχνες πού ασημίζουμε

Ακουστά σ’έχουν τά κύματα
Πώς χαιδεύεις,πώς φιλάς
Πώς λές ψιθυριστά τό "τί" καί τό "έ"
Τριγύρω στό λαιμό στόν όρμο
Πάντα εμείς τό φώς κι η σκιά

Πάντα εσύ τ’αστεράκι καί πάντα εγώ τό σκοτεινό πλεούμενο
Πάντα εσύ τό λιμάνι κι εγώ τό φανάρι τό δεξιά
Τό βρεγμένο μουράγιο καί η λάμψη επάνω στά κουπιά
Ψηλά στό σπίτι μέ τίς κληματίδες
Τά δετά τριαντάφυλλα,καί τό νερό πού κρυώνει
Πάντα εσύ τό πέτρινο άγαλμα καί πάντα εγώ η σκιά πού μεγαλώνει
Τό γερτό παντζούρι εσύ,ο αέρας πού τό ανοίγει εγώ
Επειδή σ’αγαπώ καί σ’αγαπώ
Πάντα εσύ τό νόμισμα καί εγώ η λατρεία πού τό εξαργυρώνει:

Τόσο η νύχτα,τόσο η βοή στόν άνεμο
Τόσο η στάλα στόν αέρα,τόσο η σιγαλιά
Τριγύρω η θάλασσα η δεσποτική
Καμάρα τ’ουρανού με τ’άστρα
Τόσο η ελάχιστη σου αναπνοή

Πού πιά δέν έχω τίποτε άλλο
Μές στούς τέσσερις τοίχους,τό ταβάνι,τό πάτωμα
Νά φωνάζω από σένα καί νά μέ χτυπά η φωνή μου
Νά μυρίζω από σένα καί ν’αγριεύουν οί άνθρωποι
Επειδή τό αδοκίμαστο καί τό απ’αλλού φερμένο
Δέν τ’αντέχουν οί άνθρωποι κι είναι νωρίς,μ’ακούς
Είναι νωρίς ακόμη μές στόν κόσμο αυτόν αγάπη μου

Να μιλώ γιά σένα καί γιά μένα.

هكذا أحكي عنكِ و عنّي

لأنّي أحبّكِ وفي الحبِّ أعرف

أن أَدخُلَ كالبدر

من كلِّ مكان، لقدمِكِ الصغيرة في شسوع

المُلاءِ

أن أنتِفَ ورَق الياسمينة- ولي القُدرةُ

نائمةً- لأنفُخَ وأرسلَكِ

وسَطَ معابرَ مُضيئةٍ وأَروِقةِ البحر

المخفيّة

وَسَطَ أشجار غافية وعناكبَ تنسِجُ الفِضّةَ

سَمعتْ بكِ الأمواج

كيف تُداعِبين، كيف تقبِّلين

كيف تهمسين "ماذا" و "إه".

حول عنق الخليج

دوماً نحن الضوء ونحن الظلّ

دوماً أنتِ النُجيَم ودوماً أنا الزَورَقُ المُظلِم

دوماً أنتِ الميناءُ وأنا مَنارة اليمين

السورُ المبلولُ والشُعاع على المجاذيف

فوقُ، عند البيت ذي الدوالي

والورودِ الكثيفة، والماءِ الذي يَبرُد 

دوماً أنتِ التمثالُ الحجريّ ودوماً أنا الظلّ

الذي يكبُر

أنت المِصراعُ المشقوقُ وأنا الهواء الذي يفتحه

لأنّي أحبّكِ وأحبّكِ.

دوماً أنتِ الدينار وأنا العبادةُ

تَنقُدُه:

كذا لليلِ، كذا للصُراخِ في العاصفة

كذا للرَذاذ في الهواء، كذا للسُكون

من حولِنا البحرُ الملوكيّ

حولَنا قبّة السماء بنجومها

كذا لأكثر أنفاسِكِ خفوتاً

حتّى ما عُدتُ أملك شيئاً آخر

داخل الأربعة الجدران، والسقفِ، والأرض

أصرخُ منكِ ويضربُني صوتي

تفوحُ منّي رائحتُكِ ويستوحشُ الناس

فكلُّ جديد وغريب

لا يُطيقُه الناسُ، والوقتُ باكرٌ هل تسمعين

لا يزال باكراً في ذا العالم يا حبيبتي

أن أحكيَ عنكِ وعنّي

Το Μονόγραμμα -Ι- εδώ

Το Μονόγραμμα -ΙV- εδώ