Όταν ένα ταξίδι είναι και κάτι πιο πέρα από ένα πηγαινέλα..

Αύριο πετάω για τον Λίβανο. Από τον Αύγουστο του 2009 έχω να πάω. Κατά καιρούς το θέλησα αλλά δεν υπέκυψα στην επιθυμία εκείνη, πολλές φορές από αδυναμία να την πραγματώσω. Και μου πέρναγε..

Δεν υπάρχει άραγε νοσταλγία για την πατρίδα; Δεν ξέρω.. σαν που ξέρω άλλωστε τι σημαίνει νοσταλγία και τι σημαίνει πατρίδα;

Στην Ελλάδα ήρθα το καλοκαίρι του 2006 για σπουδές και ήμουν εφοδιασμένος με πολλά όνειρα, και πολλή περιέργεια να μάθω ο,τι μπορώ. Η Ελλάδα μού ήταν μια χώρα που υποσχόταν να προσφέρει πολλές γνώσεις.

Τώρα, πεντέμισι χρόνια μετά, η Ελλάδα με τραβάει όλο και πιο πολύ. Νιώθω ότι όσα ήρθα να αναζητήσω ήταν ψίχουλα μπροστά σ’ αυτό που τελικά μπορώ να μάθω όσο η σχέση μας κρατάει..

Γι’ αυτό το ταξίδι μου αύριο, παραμονή της ημερομηνίας λήξης της άδειας παραμονής μου, δεν είναι ένα απλό πηγαινέλα στον Λίβανο. Είναι και η ολοκλήρωσις του κύκλου που άνοιξε το 2006 και συνάμα η αγωνία για να ανοίξει ένας άλλος, φορτωμένος με όνειρα, δίψα για γνώση, και πολλές ελπίδες.

Με ρώτησε Φίλος, χτες, για το πώς νιώθω που θα πάω στον Λίβανο, αν αγωνιώ. Για την επιστροφή- του λέω- στην Ελλάδα! Δεν με αγχώνει που πάω στην χώρα μου. Κατά βάση δεν μου λέει κάτι το πήγαινε, δεν του δίνω την ανάλογη σημασία μπροστά στην σπουδαιότητα της επιστροφής.

Είναι νωρίς για την Ιθάκη. Έχω μόλις φύγει από κει. Αργώ να επιστρέψω. Άλλωστε πάνω στην πλάκα τώρα- λόγω αμηχανίας ίσως- δεν με περιμένει και καμιά Πηνελόπη..